Teen die tyd weet almal van die “amper-30-sindroom.” Ek het nooit nie, tot ek onlangs begin besef het hoe baie ek verander het... Ek het gewonder waarom ek so particular is oor sekere goed en waarom ander goed my nie in die minste pla nie. En dit het my tussen die oë geslaan tot ‘n harde realiteit! Dit is die laaste tydjie voor ek die groot “Drie-Nul” slaan. .
Ouderdom het my nog nooit gepla nie en ek gaan ook nie dat dit my anytime soon begin pla nie. Nee wat... My motto in die lewe? “Age is just a number.” Buitendien, jy is so oud soos jy voel! Alhoewel dit my nie pla dat ek amper ‘n derde van ‘n eeu oud word (of kom ons sê eerder, drie dekades oud word) nie, het dit al meeste mense om my gepla. Veral die girls... So ek het lank gaan dink of ek saamstem met die samelewing, met die klomp mense, met dit wat “hulle” sê. Uuuhmm... Nee... Ek stem nie saam nie en ek gee ook nie om nie. Om 30 te word is ‘n mylpaal. Dis nog ‘n lewensjaar wat die Here tot jou lewe toegevoeg het. Dis nog ‘n jaar van ervaring, van kennis, van val en opstaan en van die mooiste herinneringe. Kom ek brei meer uit oor die “dinge” wat ander mense of die samelewing pla. Ek is amper 30 en is nog nie ‘n mamma nie! Ja, ok... Meeste girls het my al vertel oor die nadele van ouer wees en swangerskap... (Let wel: Diegene het almal mos ‘n Meesters in dié veld.) Elkeen se lewe is vooruit beplan. Niemand s’n is dieselfde nie. Sommige vroue bid elke dag vir ‘n kleine lyfie en ander vroue wag vir die regte tyd... Hoe dit ookal sy, MIN mense is sensitief tot hierdie saak. Wanneer ‘n ander vrou ‘n mamma wil (of kan) word, is en bly haar saak. In my geval, wel... dis my geheim. Ek is amper 30 en sukkel soms om kop bo water te hou. Die lewe is duur! Dis nie net ‘n student wat met tye toebroodjies moet eet nie. Wanneer mens nog jonk en dom is dink jy, jy gaan in weelde lewe die dag wanneer jy ‘n salaris verdien. Sommer my droom kar koop met daardie eerste paycheck. Ek het hard en vining geleer dat dit nie realiteit is nie en dat realiteit eintlik maar hard en swaar is. En dis ook okay! Dis okay om eerlik te wees en vir ‘n vriendin nee te sê, as jy die maand in die knyp is. Dis ok om nie die grêndste, die nuutste of die beste te hê nie. Op die ou einde besef jy dat jy tog elke nuwe pay-day gemaak het en die struggles oorleef het. Ek is amper 30 en ek weet steeds nie wat ek met my lewe wil maak nie. En hierdie een het my LANK gepla. Meeste mense in dieselfde ouderdomsgroep (of selfs nog jonger) wat established is, wat ‘n sukses van hul lewens maak, wat career driven is en in lyn staan om die volgende CEO te wees het 'n hele ander uitkyk as ek. En dis soms dié mense wat neerkyk op jou, juis omdat jy “anders” is. Ek dink anders is cool! In my geval, “Jack of all trades... Master of ... many!” Om alewig dieselfde ding te doen wat glad nie uitdagend is nie, verveel my tot in my verste, diepste siel in. Ek is amper 30 en voel steeds soos ‘n kind. Ons almal word eendag groot, maar ek weet net nog nie wanneer nie. “Adulting is difficuilt!” Verantwoordelikhede raak by die dag meer en dít is die vloekwoord van volwassenheid. Wie sê ons kan nie maar almal nog kinders wees nie? Glo soos ‘n kind... Lag soos ‘n kind... Die onskuldigheid van ‘n kind, maak die wêreld ‘n beter plek. Ons kan meer daarna streef om soos ‘n kind te wees. Ek is amper 30 en ek het ‘n handjie vol harstmense. Vriende, vriendinne en geliefdes kan ek op my twee hande tel. Dis mense wat nog altyd daar was, altyd daar sal wees en ‘n verskil in my lewe maak. Met tyd saam, verbrokkel vriendskappe, familie word vreemdelinge en mens probeer alles in jou vermoë om hierdie loosing battle te fight. Maar later besef jy, die twee-handjies vol mense, is al wat jy nodig het om jou lewe vol te maak. Jy leer om ontslae te raak van die gif in jou lewe. Ek is amper 30 en het nog nooit die perfekte lyf gehad nie. Ek het altyd gesê, eendag wil ek die perfekte lyf hê. Al is dit net een keer, vir ‘n rukkie lank in my lewe. Maar dit voor ek 30 is. En nee... Ek was nog nie so gelukkig nie en ek het nogsteeds ‘n gebrek aan deursettingsvermoë as dit by hard oefen en gesond eet kom. Ek het daardie een maar laat vaar, maar ek is gelukkig met wie en wat ek is. Ek is amper 30 en kan nog nie behoorlik kook nie. Ek is ‘n ramp in die kombuis. Ek dink altyd ek gaan ‘n nuwe dis probeer, maar tot my (en my man) se teleurstelling, kom dit of gebrand, of te sout, of net pleinweg sleg uit. Ek het vrede daarmee gemaak dat ek nie die beste kok is nie en hou myself maar by die alledaagse spaghetti bolognaise of ‘n hoender in die oond. Ek kon vrede daarmee maak die dag toe ek eerlik was met myself, dat kosmaak nie vir my ‘n passie en plesier is nie. Nie elke vrou hoef Masterchef disse voor te sit nie. Ek is amper 30 en het ‘n geheime liefde vir Afrikaanse kinderstories. Dis die nostalgie van Moomin, Pinocchio en Heidi wat my aangryp en maak nie saak hoe oud ek is nie, ek sal altyd ‘n liefde daarvoor hê. Dit herinner my aan vroeë oggende voor skool, tuisgemaakte pap (net soos Ouma dit kon maak), vrugte en yoghurt, Oupa se daaglikse koerant en warm liefde wat nooit vervang kon word nie. Soms wanneer mens verlang na jou kinderdae is dit die beste medisyne om dingetjies uit jou kinderdae weer te doen. Ongeag van al die bogenoemde goed wat ek NOG nie het of bemeester het voor die ouderdom van 30 nie, het ek al geleef, geleer en soveel wêreld ervaring opgedoen. Mens is nooit te oud om te leer nie. Ek is opgewonde om steeds net te “wees”, te ervaar en content te wees met die feit dat “tyd sal leer.”
0 Comments
Elke dag word mens gekonfronteer met minderbevoorregte mense wat absoluut niks het nie. Geen kos, geen klere, geen heenkome, geen familie. Ons sien hul op die straathoeke, ons loop verby hul in die parkeer areas. Ons jaag hul weg by ons voordeur en ons kyk met oë van minagting na hulle. Soms sien ons hoe die mamma met "haar pap babatjie" in die bloedige hitte of die bittere koue by die robot staan en dit lyk kompleet of die kind nie by sy volle bewussyn is nie. Terselfdetyd sien ons die man met die verslete klere wat enige werk sal vat net om 'n brood vanaand op die tafel te kan sit. 'n Man wat met sy grappies probeer bedel. Die "leer-vel" vrou, wat 20 jaar ouer lyk as wat sy werklik is, die vuil-gesig kind wat kom sente vra met sy sterk-drank asem. Op die koudste wintersnagte, sien mens die haweloses wat slaap onder 'n papnat boks in die hoop dat hul net 'n klein bietjie liggaamshitte kan spaar om dit deur die nag te maak. Maar die vraag waarmee almal 'n innerlike stryd voer - Sukkel hierdie mense regtig? Wanneer ek geld gee, gaan dit vir die regte redes? Kan ek 'n los werkie aanbied vir hierdie man wat enigiets sal doen om 'n brood op die tafel sit? Ek weet nie. En die mees onregverdigste probleem waarmee ons tans sit, is dat daar mense daar buite is wat werklik hulp nodig het, maar die meerderheid dwelmverslaafdes, alkoholverslaafdes, prostitute en "voorgee" bedelaars, het enige hulp vir hierdie mense kom vernietig. Ek het op 'n punt gekom waar ek besluit het, dit is tyd om 'n verskil te maak. Tyd om te gee en ontslae te raak van my selfsug. Nie noodwendig in materiële waarde nie, maar tyd, aandag en geselskap. Daar is 'n bekende slagspreuk wat sê: "Charity begins at home." Ek stem volkome saam, maar watse "charity"? Wanneer ek die woord hoor is die eerste ding waaraan meeste mense dink, kospakkies, klere, donasies... Ek dink dit is baie meer as dit. Daarom het ek betrokke geraak by 'n gemeenskap. 'n Gemeenskap wat bestaan uit oor die 300 volwassenes en meer as 80 kinders. Kinders sonder opvoeding, mammas en pappas sonder werk en bejaardes sonder enige familie. Huise word gebou uit enige materiaal wat hul kan bekostig. Meeste kan nie eers bekostig om hul eie badkamers te hê nie en daarom moet hul maar gelukkig wees met 'n yskoue stort of 'n vuil bad. Daar is dae waar mammas of pappas nie weet waar die volgende ete vandaan gaan kom nie, al verdien hul "kleingeld" vir die werk waarvoor hul 'n geleentheid gekry het. Meeste van die "kleingeld" gaan vir huur vir 'n stukkie land net sodat hul 'n heenkome vir hul kinders kan bied. Dit het my 'n week of twee gevat om kinder serpies uit polar fleece finaal klaar te maak en om komberse vir die oumensies te kry. Dit was reeds die begin van winter waar die koue vroeg vroeg inkom net so voor die son sak. Hier het ek twee besonderse vroue leer ken. Vroue wat die dagsorg hardloop vir geen salaris. Die vroue wat elkeen op die perseel by die naam ken. Twee vroue wat presies weet wie trek swaar en wie het wat nodig. My eerste stop was by die mooiste blonde kop seuntjie. Vuil neusie, stukkende kleertjies, maar ogies wat blink. Dadelik het hy sy handjies uitgesteek sodat ek hom moes optel en die blou serpie het sy mooi blou ogies, net meer laat blink. Buiten dat my hart smelt vir enige ou kindjie, het ek 'n baie sagte plekkie vir oumensies. Die dag, het ek 'n pad met hulle begin stap. Die oom met die klein "speel" bybeltjie het die voorreg gehad om eerste 'n kombers te kies. Die manier hoe sy gesig opgehelder het toe ek vir hom sê, vandag kan hy sy gunsteling kleur kombers kies, het my laat besef, hoe min keuses hy rêrig op die stadium het. Hy is moet maar net gelukkig wees met wat hy kry, en hy is. In plaas daarvan dat ek hom geseën het met 'n kombers, het hy my geseën met iets, wat selfs van die rykstes nie kan bekom nie. Dit was sy opregte woorde en dankbaarheid. "Mag die Here jou seën my kind. Die Here is tog so goed vir my." Wow, hierdie persoon het sy eie lewensverhaal, dalk van pyn en smart, geen familie, geen huis, maar hy het hierdie mooi hart. Al wat die oom benodig, is omgee, geselskap, 'n behoefte om weer iets te beteken vir die lewe. Elke liewe mens het 'n behoefte daaraan om te "behoort". Ek het daarna nog kindertjies gaan toedraai in serpies en nog oumensies gaan toegooi met komberse, maar die oom se woorde het in my gedagtes en my siel ge-ego. Wie is jy en waar kom jy vandaan? Waar is jou mense en wat is jou lewensverhaal?
Ek het alles in oorvloed. Soms dink mens jou probleme is die einde van die wêreld, maar dan ontmoet jy mense wat jou terugruk aarde toe. Die ironie van dit alles is, ek het gegaan om 'n verskil te maak en iemand aan te raak, maar ek het daar uitgestap waar iemand 'n verskil in MY lewe gemaak het, en my aangeraak het. En steeds gee ek net my "oorbly" tyd as ek nie te besig is nie... "Dis wanneer jy met 'n oop hart gee, wat jy die eintlike een is wat in oorvloed ontvang." |